نشست COP30 که از ۱۰ تا ۲۲ نوامبر ۲۰۲۵ در بلِم، برزیل برگزار شد، با توافق نهایی‌ای پایان یافت که با وجود تأکید بر افزایش حمایت مالی از کشورهای درحال‌توسعه، بسیاری از چالش‌های اصلی تغییرات اقلیمی و توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر را نادیده گرفت. اختلافات عمیق میان کشورهای نفت‌خیز و کشورهای درحال‌توسعه، همراه با غیبت رهبران کلیدی جهانی مانند چین و ایالات متحده، باعث شد تصمیمات مهم تنها در سطح داوطلبانه باقی بمانند و بسیاری از فرصت‌های سرمایه‌گذاری در انرژی‌های پاک محدود شود. کشورهای توسعه‌یافته متعهد شدند کمک‌های مالی خود را حداقل سه برابر کنند، اما زمان‌بندی ارائه این منابع تا سال ۲۰۳۵ تعیین شد و سهم بخش عمومی و خصوصی مشخص نبود، موضوعی که اجرای فوری پروژه‌های انرژی خورشیدی و بادی را پیچیده کرد. تعهد به کاهش تدریجی سوخت‌های فسیلی و نقشه‌راه توقف جنگل‌زدایی نیز تنها به صورت داوطلبانه مطرح شد و جزئیات اجرایی مشخصی نداشت. تحلیل رسانه‌هایی مانند رویترز، گاردین و بی‌بی‌سی نشان می‌دهد که توافق نهایی بیشتر شامل گام‌های نمادین و محدود است و دستاورد عملی کمی در مسیر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر دارد. COP30 اگرچه همبستگی نسبی جهانی را نشان داد، اما ثابت کرد که بدون تعهدات الزام‌آور و حضور فعال رهبران، اهداف پاریس و تعهدات COP28 و COP29 در معرض خطر جدی باقی می‌ماند.
